από την Σοφία Ξενέλλη
Το φετινό καλοκαίρι διοργανώθηκε με μεγάλη επιτυχία από την “Πρωτοβουλία Ερεσού- Περιβαλλοντικός Κοινωνικός Σύλλογος” το 3ο Φεστιβάλ Ελεύθερης παραλίας Ερεσού. Οι ποικίλες εκδηλώσεις του φεστιβάλ όπως βιβλιοπαρουσίαση, σεμινάριο yoga, κουκλοθέατρο κ.α. ολοκληρώθηκαν την Κυριακή 28 Ιουλίου με ένα δυναμικό Live Stage στο λιμανάκι της Ερεσού. Απολαύσαμε τους Steve, BeRn, Acid Chocolate, Salia Balia Band, Social Waste, Sponty και Dj Kilimanjaro. Καλλιτέχνες και κοινό ενώθηκαν υπό το σύνθημα “Οι Αιγιαλοί ανήκουν σε όλη την κοινωνία. Κάτω τα χέρια από την παραλία!”.
Με αφορμή το δυναμικό αυτό φεστιβάλ συναντηθήκαμε και με τους Social Waste σε μια συζήτηση για τραγούδια και κοινωνικές διεκδικήσεις.
Λίγα λόγια για τους Social Waste
Οι Social Waste γεννήθηκαν το 1999 στο Ηράκλειο της Κρήτης ως μαθητικό συγκρότημα τότε που έκανε την εμφάνισή του στη χιπ χοπ σκηνή. Η αυτόνομη, αυτοοργανωμένη και αυτοδίδακτη μπάντα γρήγορα ξεχώρισε για τον δυναμικό κοινωνικοπολιτικό της στίχο που υποστηρίζεται και από την σταθερή παρουσία της σε κοινωνικές διεκδικήσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Το Νοέμβριο του 2013 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ «Στη γιορτή της Ουτοπίας», το Δεκέμβριο του 2015 το άλμπουμ «Με μια πειρατική γαλέρα», τον Φεβρουάριο του 2017 μαζί με τα Αντίποινα κυκλοφόρησαν το άλμπουμ «Το hip hop της Μεσογείου», ενώ το τελευταίο τους άλμπουμ με τίτλο «Σύνορα» κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2020. Στα τραγούδια των Social Waste ερχόμαστε σε επαφή όχι μόνο με το τραγούδι αλλά και με την ιστορία, καθώς μέσα στους στίχους συναντάμε προσωπικότητες όπως ο Άρης Βελουχιώτης, ο Χρόνης Μίσσιος, ο Μανώλης Αναγνωστάκης και ο Subcomandante Marcos. Με τους Social Waste συντονιζόμαστε στον ρυθμό μιας σύγχρονης αφήγησης που ζει στο παρόν αλλά δεν διστάζει να ανακαλέσει το παρελθόν, όπου χρειάζεται και να του δώσει νέα πνοή. Μας ταξιδεύουν τόσο μέσω των στίχων όσο και μέσω παραδοσιακών μουσικών οργάνων όπως η αρχαία λύρα , η γκάιντα και το ούτι που συμπορεύονται επιτυχώς με τις ρίμες και διευρύνουν τα όρια του χιπ χοπ.
Πληροφορίες από το σαιτ του συγκροτήματος
Πώς σας φάνηκε η εμπειρία του φεστιβάλ και της Ερεσού, όσο έχετε προλάβει δηλαδή να τη δείτε μέχρι τώρα;
Λεωνίδας: Έχουμε προλάβει να ζήσουμε soundcheck, φαΐ, ύπνο, συναυλία και μια βουτιά…ωραία βουτιά!
Γιώργης: Ναι το πρωί κάναμε ένα πολύ ωραίο μπάνιο στην παραλία μετά τον ψαροπόταμο.
Χρήστος: Προσπαθούμε να έρθουμε εδώ και τρία χρόνια στην Ερεσό, τελικά το καταφέραμε. Ήρθαμε με όλα τα χαρακτηριστικά που έχει μια αυτοοργανωμένη συναυλία, δηλαδή θέλει πολύ προσπάθεια από τη μπάντα και τεχνικά όλο αυτό. Όλα πήγαν καλά είχε πολύ κόσμο.
Ήρθατε λοιπόν στην Ερεσό για να στηρίξετε τον αγώνα να παραμείνει ελεύθερη η παραλία της Ερεσού. Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος της μουσικής στις συλλογικές διεκδικήσεις;
Λεωνίδας: Καταρχάς γιατί λέμε για μουσική; Εμείς λέμε για τραγούδι, γιατί κάνουμε στίχο και ερμηνεία. Κατά δεύτερον, μπορεί να εμπνευστεί και να εμπνεύσει και κατά τρίτον μπορεί να έχει και έναν πρακτικό ρόλο που είναι να συνεισφέρει οικονομικά και να επικοινωνήσει την κάθε κοινωνική διεκδίκηση.
Εσύ Λεωνίδα έχεις εργαστεί και στον ακαδημαϊκό χώρο, από την εμπειρία σου ο λόγος που έχει μεγαλύτερη επίδραση; Σε μια συναυλία ή σε έναν ακαδημαϊκό χώρο;
Λεωνίδας: Στη συναυλία υπάρχει σίγουρα μεγαλύτερο κοινό. Aυτοί που διαβάζουν τα βιβλία είναι οι ίδιοι οι ακαδημαϊκοί, ο εκδότης, άντε και κανάς τρελός που έπεσε πάνω του, αλλά συνήθως δεν είναι και πολύ ωραία γραμμένα έχουν μια δομή που είναι συγκεκριμένη και μπορεί να γίνει και βαρετή αν δεν είσαι στο συνάφι. Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια που γράφουν αλλιώς. Πάντως απευθύνονται σε ένα πιο περιορισμένο κοινό, πιθανότατα σε πιο υψηλά ιστάμενες τάξεις. Το τραγούδι έχει πιο ευρύ κοινό αλλά άμα θεωρείται υποκουλτούρα μπορεί να μη φτάνει στα αυτιά των υψηλών τάξεων…ή να φτάνει και να μην δίνουν σημασία…
Βέβαια, τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια αντιστροφή, η υποκουλτούρα ή τουλάχιστον αυτό που ονομάζει η πλειοψηφία υποκουλτούρα γίνεται όλο και πιο πολύ “μόδα”.
Λεωνίδας: Για ποιο πράγμα μιλάς;
Αναφέρομαι στην ευρύτερη έννοια της αισθητικής όχι μόνο στο τραγούδι, στοιχεία που γενικότερα θεωρούνται υποκουλτούρα, όπως για παράδειγμα η βαλκανική αισθητική που τώρα γίνεται τάση.
Λεωνίδας: Ααα μιλάς για τη Σάττι.
Γέλια...
Λεωνίδας: Καλά δεν είναι η πρώτη που το κάνει ούτε η τελευταία…
Γιώργης: Η πρώτη δεν είναι αλλά είναι η πρώτη που το βάζει στο πιο mainstream κοινό.
Νομίζω ότι αντιλήφθηκε μια τάση που ήδη είχε ξεκινήσει στο εξωτερικό και την προσάρμοσε στα δικά μας δεδομένα.
Λεωνίδας: Κοίτα, αυτή η αισθητική ακόμα και αν παίρνει τα πάνω της συνεχίζει να θεωρείται λούμπεν από την πλειοψηφία.
Γιώργης: Εγώ νομίζω ότι ισχύει αυτό που λες. Αυτό που λέγαμε υποκουλτούρα αρχίζει να γίνεται mainstream και έχει περισσότερους αποδέκτες, τώρα γιατί γίνεται αυτό και πως αλλάζει δεν ξέρω να σου απαντήσω. Νομίζω οι τάσεις και οι μόδες διαμορφώνονται ως ένα βαθμό. Υποκουλτούρα βέβαια είναι και η τραπ που δεν μπορεί να είναι mainstream και να περνάει αναίμακτα, δεν είναι μόνο το αισθητικό κομμάτι είναι και ο στίχος υποκουλτούρα.
Σίγουρα, είναι ίσως και λίγο ασαφής ο όρος, τι είναι αυτό που τελικά ορίζουμε ως υποκουλτούρα;
Λεωνίδας: Τι ξεχωρίζει την υποκουλτούρα; Ότι δεν είναι η κυρίαρχη, άρα υπάρχει μια κυρίαρχη και η άλλη θεωρείται δεύτερης κατηγορίας. Μετά η υποκουλτούρα γίνεται κυρίαρχη. Εξαρτάται από το τι ορίζουμε ως κυρίαρχη κουλτούρα που μπορεί να αντιστραφεί σε κάποια στιγμή.
Παίρνοντας αφορμή από το τραγούδι σας “Λένε” τελικά έχει κάποια σημασία να γίνεται κατηγοριοποίηση; Βοηθάει ή εγκλωβίζει; Γιατί εσείς παίζετε και λίγο με τα όρια, έχετε βάλει και παραδοσιακά στοιχεία στο χιπχοπ. Αυτό είναι κάτι που σας απελευθέρωσε ή σας δυσκόλεψε;
Γιώργης: Νομίζω γενικώς και στη φύση οτιδήποτε είναι υβριδικό έχει περισσότερες επιλογές. Τώρα εμείς μουσικά εντασσόμαστε στο χιπ χοπ ή τουλάχιστον το κυριότερο μέρος μας ανήκει εκεί αλλά έχουμε και άλλα στοιχεία. Υπάρχουν τα παραδοσιακά όργανα, που ναι αυτό νομίζω ότι άνοιξε λίγο το ακροατήριό μας γιατί γίνεται πιο φιλικό και σε ακροατές, όπως οι γονείς μας για παράδειγμα, που συμφωνούν με το στίχο αλλά τους ξενίζει ο ρυθμός. Ο πατέρας μου ας πούμε δεν μπορεί να ακούσει χιπ χοπ του φαίνεται μονότονο, οπότε ναι μπορεί κάποιον να τον ιντριγκάρει η προσθήκη παραδοσιακών οργάνων.
Λεωνίδας: Ήρθε ο πατέρας σου όμως ε?
Γιώργης: Ο πατέρας μου ήρθε να δει πως ακούγεται η αρχαία λύρα…
Γέλια…
Γιώργης: Εντάξει, ο πατέρας μου επειδή είμαστε κατασκευαστές και οι δύο μουσικών οργάνων είχε περιέργεια να δει πως ακούγεται σε τόσο κόσμο η ποιότητα του ήχου της λύρας. Οι νέες προσθήκες σίγουρα μας άνοιξαν νέους ορίζοντες.
Τώρα το Λένε σαν τραγούδι σου λέει ότι αποδεικνύουμε είτε τεχνικά είτε με τη πράξη μας τι μπορούμε να κάνουμε.
Εμένα από το Λένε αυτό που μου έμεινε είναι ότι ουσιαστικά δεν μας αγγίζει αυτό που λένε.
Γιώργης: Προφανώς, αλλά έχει και ένα ειρωνικό στοιχείο ότι ψιλοτραπίζει κάπως αυτή η αισθητική ότι όλα μπορούμε να τα κάνουμε …είναι οι επιλογές και με το τι θέλει ο καθένας να πορευτεί.
Με τη λύρα υπάρχει όντως τελικά δυσκολία να ακουστεί σε συναυλίες;
Γιώργης: Είναι χαμηλόφωνο όργανο και επειδή δεν έχει διαμορφωθεί συνθήκη ακόμα με τις κάψες (τα βύσματα) το ψάχνουμε…πχ με τις κιθάρες ή το μπουζούκι υπάρχει εξοπλισμός να βάλεις ένα βύσμα και να ακουστεί, με τη λύρα το ψάχνουμε ακόμα …να ακουστούν όλες οι νότες, να μην μοιάζει με κάποιο άλλο όργανο, να μην εμποδίζεται το χέρι πίσω όταν παίζεις, να μην γίνεται «τενεκεδένιος» ο ήχος. Είναι ακόμα λίγο αχαρτογράφητα νερά. Όσο πιο μεγάλο περιορισμό έχει το όργανο σαν δυνατότητες είναι τόσο πιο δύσκολο και σε κάνει απόλυτο τεχνίτη γιατί πρέπει να έρθεις εσύ στα όρια του οργάνου, στους περιορισμούς του και να τους ξεπεράσεις. Όταν όμως φτάνεις σε σημείο να ξεπεράσεις τους περιορισμούς πας αλλού∙ ενώ ένα μπουζούκι, ένα κλαρίνο είναι απόλυτα διαμορφωμένο, όπως το πιάνο δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη “δομή” του. Οπότε αυτά τα όργανα μπορεί να έχουν έναν τεχνικό περιορισμό αλλά έχουν και μια απίστευτη δυνατότητα με τη φαντασία να σε πάνε σε πράγματα πολύ πιο διαφορετικά.
Πέρα από ποικιλία ήχου μουσικών οργάνων όμως έχετε και φωνητική ποικιλία με τις εναλλαγές φωνής του Γιάννη που μας εξέπληξε ευχάριστα στη συναυλία.
Χρήστος: Ναι για τον Γιάννη μας έλεγαν στη Τεχνόπολη “η κοπέλα που τραγούδαγε ποια είναι”;
Γέλια...
Γιάννη εσύ έχεις κάνει ειδικές σπουδές ή είσαι αυτοδίδακτος;
Γιάννης M. : Έχω σπουδάσει μουσική , τώρα τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στην εθνομουσικολογία. Διδάσκω βυζαντινή μουσική και τραγουδάω και ποντιακά.
Eίσαι από τα πρόσφατα μέλη της μπάντας;
Γιάννης M. : Εφτά χρόνια έχω στη μπάντα…
Λεωνίδας: Εφτά χρόνια σε λένε πρόσφατο …σε βάθος ιστορικού χρόνου.
Χρήστος: Ποτέ δεν θα γίνεις μόνιμος σαν τους συμβασιούχους.
Γέλια...
Γιάννης M. : Στη μπάντα μπήκα μετά το δίσκο «Το χιπ χοπ της Μεσογείου».
Το χιπ χοπ της Μεσογείου ήταν ένας δίσκος σταθμός για εσάς;
Xρήστος: Ναι οι προσθήκες που συζητάμε τώρα σε αυτό το δίσκο σταθεροποιήθηκαν.
Παίρνω αφορμή από τους στίχους σας στο χιπ χοπ της Μεσογείου για την επόμενη ερώτηση. Οι στίχοι λένε «πολύ γρήγορα αιχμαλωτίστηκε ο δεκαπεντασύλλαβος κι έγινε εμπόριο». Το χιπ χοπ συνδέθηκε από την γέννησή του με κοινωνικοπολιτικά κινήματα. Ωστόσο βλέπουμε ότι πλέον πολλοί καλλιτέχνες του είδους πάνε χεράκι χεράκι με την εμπορική βιομηχανία , κάτι που σχολιάζετε στο τραγούδι σας. Ποιο πιστεύετε ότι είναι το κόστος (αν υπάρχει) για τον δημιουργό και το αποτέλεσμα της δημιουργίας του όταν απομακρύνεται από τον πυρήνα μέσα στον οποίο γεννήθηκε;
Λεωνίδας: Κόστος; Μάλλον κέρδος.
Χρήστος: Κόστος για τον καλλιτέχνη υπάρχει εάν έγραφε πριν κάπως και επέλεξε να γράφει κάπως αλλιώς για εμπορικούς λόγους. Αυτό είναι ένα κόστος το οποίο είναι επιλογή και κρίνεται και ο ίδιος από τον εαυτό του, εάν νιώθει ο ίδιος καλά με αυτό αλλά και ο κόσμος που τον άκουγε. Αν όμως ένας καλλιτέχνης ξεκίνησε να κάνει χιπ χοπ και δεν έγραφε ποτέ πολιτικά αλλά μπήκε κατευθείαν στο δρόμο του mainstream δεν υπάρχει κάποιο κόστος, οπότε αυτός είναι ο διαχωρισμός για εμένα. Είναι καθαρά θέμα επιλογής, υπάρχουν μπάντες που επιλέγουν να παίξουν όπως ας πούμε εδώ στην Ερεσό για ένα κοινωνικό θέμα που απασχολεί την περιοχή και υπάρχουν και καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν βάλει το χιπ χοπ σε άλλους δρόμους. Βέβαια, το ότι κάνεις χιπ χοπ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συμφωνείς με τους λόγους που γεννήθηκε το χιπ χοπ με τις κοινωνικοπολιτικές ανάγκες δηλαδή από τις οποίες γεννήθηκε.
Γιώργης: Απλά εγώ να πω ότι όταν ξεκίνησε το χιπ χοπ ξεκίνησε ναι μεν από χαμηλά κοινωνικά στρώματα και με συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες αλλά ξεκίνησε ως πάρτυ, δηλαδή οι στίχοι οι πρώτοι δεν λέγανε για τα προβλήματα στο γκέτο, λέγανε ότι επειδή έχουμε τα προβλήματα πάμε λίγο να παρτάρουμε. Κάποια μερίδα αυτών των ανθρώπων που είχε προφανώς μια πολιτική δράση ξεκίνησε να κάνει χιπ χοπ και σου λέει οκ αυτό έχει επίδραση στη νεολαία πάμε να πούμε αυτό που θέλουμε και βγήκαν μετά ίσως παράλληλα και κάποιοι άλλοι. Οπότε θεωρώ ότι επειδή το χιπ χοπ έχει πάρα πολλά στοιχεία και βασίζεται σε πολλά μουσικά είδη είναι και πολύ ανοιχτό, γενικά όμως υπάρχει μια πεποίθηση ότι πρέπει να έχει μια κοινωνικοπολιτική προσλαμβάνουσα γιατί σε αυτή τη συνθήκη γεννήθηκε, ωστόσο δεν είναι απόλυτο τελικά.
Υπάρχει κάποια μέση λύση ανάμεσα στην ανάγκη για κέρδος και στην ανάγκη για δημιουργία που συμπορεύεται με το ιδανικό του κάθε καλλιτέχνη;
Χρήστος: Εννοείς μάλλον αν μπορείς να γράφεις έτσι ώστε να έχεις μια αξιοπρέπεια αλλά να βγάζεις και χρήματα. Αυτό νομίζω γίνεται σε όλη την τέχνη. Δεν σημαίνει ότι όποιος γράφει καλά δεν μπορεί να πληρωθεί γι’ αυτό που κάνει ή ότι είναι κακό να πληρώνεσαι…
Κακό σίγουρα δεν είναι …αλλά πληρώνεται;
Χρήστος: Σίγουρα δεν έχει τις ίδιες απολαβές κάποιος που κινείται στον χώρο του mainstream με κάποιον που δεν ανήκει εκεί. Δηλαδή ένας στίχος πολύ συγκεκριμένος μπορεί και να κόβει ακροατές αλλά αυτά είναι επιλογές. Πιστεύω ότι ο κόσμος στηρίζει αυτό που του αρέσει και εκτιμάει, μπορεί να μην έχεις τις απολαβές του mainstream αλλά ο κόσμος θα αγοράσει τη μπλούζα ή τον δίσκο σου και θα σε στηρίξει για να βγει ο επόμενος δίσκος. Μη δαιμονοποιούμε ας πούμε την είσοδο σε ένα μαγαζί είναι και αυτός ένας τρόπος στήριξης. Εμείς πάντως ως μπάντα δεν ζούμε από αυτό.
Λεωνίδας: Και κάποιοι θα θέλαμε να ζούμε από τη τέχνη μας και κάποιοι όχι.
Ποιοι θα θέλατε να ζείτε από την τέχνη, ποιοι όχι και γιατί;
Γιώργης: Σίγουρα το να ζεις καθαρά από την τέχνη σου είναι επιθυμητό, εγώ βέβαια κάνω και άλλα πράγματα σε σχέση με τέχνη πέρα από την μπάντα όπως μαθήματα γκάιντας, κατασκευή μουσικών οργάνων. Βέβαια, είναι και ένα άγχος παράλληλα και έχω και το φόβο μην γίνει βραχνάς. Για παράδειγμα τώρα που δεν ζω από αυτό έχω τη δυνατότητα να πω πιο πολλά όχι∙ είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα γενικότερο που και εγώ αμφιταλαντεύομαι δεν μου είναι ξεκάθαρο. Με ιδανική συνθήκη θα ήθελα να ζω από αυτό.
Λεωνίδας: Eγώ δεν θα ήθελα. Γιατί θέλω να είναι το μεράκι μου και όχι το επάγγελμά μου. Θα νιώθω υποχρεωμένος να παράγω και θα πιεστώ. Θέλω να το κάνω όταν το νιώθω. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος βέβαια σε αυτό.
Γιώργης: Έχω ένα φίλο που είναι οργανοποιός ο οποίος ζει απομονωμένος σαν ασκητής και κάποιος του έλεγε «Ρε συ γιατί δεν τα βγάζεις τα όργανα να τα πουλήσεις;» και του είχε πει «Προτιμώ να είμαι εραστής όχι σύζυγος».
Γιάννης: Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Πάντως όταν το κάνεις επαγγελματικά μπορείς να δώσεις περισσότερα πράγματα, να το ψάξεις παραπάνω, πιο οργανωμένα. Από εκεί και πέρα με αυτούς που δημιουργούν τέχνη είτε αυτό ονομάζεται κατασκευή ή οτιδήποτε και σε εμένα αυτός που μου κάνει εντύπωση και ερωτεύομαι κατά κάποιο τρόπο είναι αυτός που περιγράφει ο Γιώργος∙ αυτός που ζει στο βουνό και παράγει το καλύτερο, είτε είναι ξυλογλυπτική ή οτιδήποτε και βάζει τη ψυχή του μέσα σ’ αυτό. Κάτι τέτοιο δεν έχει τιμή και εκεί είναι η γοητεία του. Ναι αν το κάνω βιομηχανικό μπορεί να ζήσω από αυτό αλλά μπορεί και να χάσω όλη αυτή τη πηγή της δημιουργίας. Εντάξει τώρα περιγράφω κάπως τα δυο άκρα αλλά σε τραβάει κάπως η έννοια του μοναχικού καλλιτέχνη. Θέλει μια ισορροπία, αν δεν είχαμε τις δουλειές μας να συντηρηθούμε μπορεί να μην μπορούσαμε να έρθουμε να παίξουμε χθες.
Γιώργος: Εγώ σίγουρα θα προτιμούσα να μη ζω από τη μουσική όπως και συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Όταν ζεις από τη μουσική και δεν έχεις έμπνευση αρχίζεις να κάνεις εκπτώσεις στο έργο σου. Επίσης, όταν παίζεις κάτι για αλληλεγγύη έχει μεγαλύτερη βαρύτητα, όταν πρέπει να πάρεις άδεια από την κανονική σου δουλειά για να το κάνεις και να φτιάξεις τις συνθήκες, αλλά το βασικό για μένα είναι ότι όταν ζεις από τη μουσική σε βάθος χρόνου θα αρχίσεις να κάνεις εκπτώσεις.
Γιώργης και Λεωνίδας: Δεν το δαιμονοποιούμε βέβαια το να ζεις από τη τέχνη σου ούτε σημαίνει πάντα ότι κάνεις εκπτώσεις ή ότι είναι απαραίτητο. Είναι μια πιθανότητα.
Γιάννης M. : Είναι πολύ δύσκολο πλέον το να ζεις αποκλειστικά και μόνο από τη μουσική. Και υπάρχει μεγάλο φάσμα. Μιλάμε για το κομμάτι του live, του performing, της παραγωγής, της οργανοποιίας; Όλα έχουν τις απαιτήσεις και τις δυσκολίες τους. Εγώ όσο ασχολούμαι επαγγελματικά με απασχόλησε αρκετά το κομμάτι της ασφάλισης.
Έχετε μπει ποτέ σε πειρασμό να πειράξετε κάτι που έχετε γράψει για να γίνει πιο εύπεπτο;
Λεωνίδας: Εμείς δεν έχουμε μπει σε πειρασμό αλλά άλλοι ναι. Δηλαδή μας έχουν κόψει από ραδιόφωνο γιατί δεν ήξεραν ποιο τραγούδι να βάλουν ήθελαν να αποφύγουν τον πολιτικό στίχο.
Χρήστος: Ναι λογοκρισία έχει υπάρξει, αλλά εμείς δεν κάνουμε εκπτώσεις. Όπως θα έχεις δει στα τραγούδια αναφέρουμε και ονόματα. Αυτό που βγαίνει είναι να έχουμε σαφή θέση.
Επόμενος προορισμός , καλλιτεχνικού και κυριολεκτικού ταξιδιού;
Χρήστος: Γενικά είμαστε σε διαδικασία δημιουργίας. Μετά το τέλος της σεζόν , που φέτος είναι η σεζόν με τα περισσότερα live για κάποιο λόγο έχουμε αρκετές ιδέες και ετοιμαζόμαστε να τις κάνουμε πράξη. Ο επόμενος σταθμός μας είναι η Ελάτεια.
Γιώργης: Ναι υπάρχουν ιδέες στα σκαριά και για μένα να πω ότι η πιο ελκυστική περίοδος είναι αυτή της δημιουργίας νέου τραγουδιού , ναι ωραία τα live και τα λοιπά αλλά μου έχει λείψει η διαδικασία της δημιουργίας είναι η πιο ιερή και ενδιαφέρουσα. Έχεις ένα δημιουργικό άγχος, με εξιτάρει και το περιμένω πως και πως.
Σας ευχαριστώ πολύ και εγώ προσωπικά και ο σύλλογος Ερεσίων- Θεόφραστος για τη συνέντευξη αυτή και για τη στήριξή σας στον αγώνα για ελεύθερη παραλία! Ελπίζουμε να έρθετε ξανά!
Και εμείς ευχαριστούμε! Θα θέλαμε πολύ να έρθουμε ξανά !
Kommentare