Η Αντιόπη Φραντζή είναι από τις πρώτες δασκάλες που ασχολήθηκαν με την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, με πλούσιο και πρωτότυπο έργο στο ενεργητικό της και με μεγάλη συνεισφορά στα εκπαιδευτικά προγράμματα ΜΚΟ.
Το βιβλίο δίνει μια χρήσιμη φιλοσοφική αναδρομή στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στην Ελλάδα και τον κόσμο, τη σχέση της γυναίκας με το θεσμό, παραθέτει εμπειρίες με συνεντεύξεις εκπαιδευτικών και είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να αναρωτηθούμε τόσο για την προσωπική μας ζωή, όσο και για το τι αλήθεια πετύχαμε μετά από 30 περίπου χρόνια λειτουργίας του θεσμού της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου διερευνάται η πορεία και ο επαναπροσδιορισμός της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης ως Εκπαίδευση για το Περιβάλλον και την Αειφορία και αναζητούνται συγκλίσεις με τον οικοφεμινισμό, τις κοινωνικές θεωρίες για το φύλο και την περιβαλλοντική ηθική. Καταγράφεται η ελληνική πραγματικότητα και οι επικρατέστερες μεθολογικές προσεγγίσεις.
Στο δεύτερο μέρος ο λόγος δίνεται στις ίδιες τις εκπαιδευτικούς που ενεργοποιούνται στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση. Περιγράφονται και σχολιάζονται τα κίνητρα, τα βιώματα, οι εμπειρίες, οι προσδοκίες και τα αποτελέσματα της δράσης τους.
από το βιβλίο : «…Αντί να εξαντλούμε τα οικοσυστήματα της γης για τις ανάγκες μας, χρειάζεται να αλλάξουμε τη ζωή μας ώστε να προσαρμοστούμε σε αυτά…»